Παγωτό

Ξέρει ότι πολλές φορές η ζωή δεν μας τα φέρνει όπως θα θέλαμε. Το έχει μάθει, πλέον, πολύ καλά αυτό το μάθημα. Και όμως, το χαμόγελο δεν λείπει ποτέ από το πρόσωπό της. Είναι το σήμα κατατεθέν της. Αυτό, και η μόνιμη αίσθηση χαράς που την συντροφεύει από τη στιγμή που θα ανοίξει τα μάτια της το πρωί, μέχρι την στιγμή που θα τα κλείσει το βράδυ, για να ονειρευτεί πως ξορκίζει για λίγο τη μοναξιά της. Ξέρει ότι η ανατολή θα την βρει και πάλι μόνη της, αλλά δεν την νοιάζει. Όσο ακόμα μπορεί να χαμογελάει στην μοναξιά της, όσο ακόμα μπορεί να παίζει μαζί της – πότε κρυφτό και πότε κυνηγητό, όσο ακόμα μπορεί και μετουσιώνει την μοναξιά σε χαμόγελο, δεν την νοιάζει.
Περνάει μέσα στη ζωή, σαν ένα παιδί στο πανηγύρι: κοιτάζει θαμπωμένη γύρω της, καθώς τα φώτα λαμπυρίζουν και οι μουσικές ξεχύνονται, μπερδεύοντας το μυαλό και την καρδιά’ ανακαλύπτει τον κόσμο για πρώτη φορά, περνώντας δίπλα από τους ανθρώπους – μερικές φορές, τους αγγίζει ή την αγγίζουν, αλλά κανένας δεν μένει κοντά της για να γυρίσουν μαζί όλα τα παιχνίδια και να φάνε παγωτό στο τέλος’ δοκιμάζει την τύχη της στα παιχνίδια με στόχο – αν τον πετύχει, το γιορτάζει και εάν πάλι όχι, δεν πειράζει, θα ξαναπροσπαθήσει ή θα βρει άλλο στόχο’ ακούει τους μαγαζάτορες να διαλαλούν την πραμάτεια τους – πότε αγοράζει χωρίς δεύτερη σκέψη αυτό που της αρέσει και πότε το ξανασκέφτεται και δυο και τρεις φορές αν αξίζει να το πάρει’ γεύεται ό,τι της φαίνεται νόστιμο – άλλες φορές είναι γλυκό και άλλες της αφήνει μια πικρή γεύση στο στόμα, και τότε ψάχνει να βρει λίγο καθαρό νερό να ξεπλύνει την πίκρα αυτή’ κάποιες φορές ένα θέαμα της τραβάει την προσοχή και τότε δεν βιάζεται, το απολαμβάνει με όλο της το είναι, μέχρι να τελειώσει, μέχρι να πάρει ό,τι έχει να της δώσει, μέχρι να μάθει όσα πρέπει, και μετά συνεχίζει να περιπλανιέται ανάμεσα στον κόσμο, στα παράξενα θεάματα, στις μαγικές μελωδίες και μεθυστικές μυρωδιές…
Όσο λοιπόν περιπλανιέται στο πανηγύρι αυτό, ο σύντροφός της είναι η μοναξιά. Η μοναξιά που ποτέ δεν την έχει εγκαταλείψει, που είναι φίλος και σύντροφός της πιστός, από την αρχή μέχρι το τέλος. Μερικές φορές τη νιώθει σαν κατάρα, άλλες σαν ευλογία’ αλλά είναι εκεί πάντα. Στην αρχή, βέβαια, δεν την ήθελε, δεν της άρεσε καθόλου, προσπαθούσε να την αποφύγει, συνήθως με λάθος τρόπους. Ώσπου μια μέρα, αποφάσισε να πάψει να την πολεμάει. Αποφάσισε να την ακούσει, να την αγκαλιάσει και να την κάνει φίλη της πιστή. Από εκείνη τη στιγμή και μετά, όταν η μοναξιά έγινε ένα με την ψυχή της και μπήκε κάτω από το δέρμα της, έγινε και το χαμόγελο αναπόσπαστο κομμάτι του προσώπου της. Όχι σαν μάσκα, όχι. Το δικό της το χαμόγελο ήταν από τα πιο όμορφα χαμόγελα που υπάρχουν και αυτό συνέβη μόνο και μόνο επειδή ήρθε σε μυστική συμφωνία με τον πραγματικό της εαυτό, τον αγάπησε και τον αποδέχτηκε όπως ακριβώς ήταν, χωρίς αμφιβολίες, χωρίς πισωγυρίσματα. Τότε ήταν που ηρέμησε η ψυχούλα της από το ατέρμονο πάλεμα με τον μεγαλύτερο εχθρό της, τη μοναξιά, και το χαμόγελο στοίχειωσε όχι μόνο το πρόσωπο αλλά και τα μάτια της, τόσο ανεξίτηλα, που ήταν σίγουρη πως ακόμα και ο παλιόφιλος ο θάνατος θα την έβρισκε να τον καλοδέχεται με ένα υπέροχο και λαμπερό χαμόγελο.

Και ας μην υπήρξε ποτέ κάποιος να μοιραστούν ένα παγωτό…