Παγωτό

Ξέρει ότι πολλές φορές η ζωή δεν μας τα φέρνει όπως θα θέλαμε. Το έχει μάθει, πλέον, πολύ καλά αυτό το μάθημα. Και όμως, το χαμόγελο δεν λείπει ποτέ από το πρόσωπό της. Είναι το σήμα κατατεθέν της. Αυτό, και η μόνιμη αίσθηση χαράς που την συντροφεύει από τη στιγμή που θα ανοίξει τα μάτια της το πρωί, μέχρι την στιγμή που θα τα κλείσει το βράδυ, για να ονειρευτεί πως ξορκίζει για λίγο τη μοναξιά της. Ξέρει ότι η ανατολή θα την βρει και πάλι μόνη της, αλλά δεν την νοιάζει. Όσο ακόμα μπορεί να χαμογελάει στην μοναξιά της, όσο ακόμα μπορεί να παίζει μαζί της – πότε κρυφτό και πότε κυνηγητό, όσο ακόμα μπορεί και μετουσιώνει την μοναξιά σε χαμόγελο, δεν την νοιάζει.
Περνάει μέσα στη ζωή, σαν ένα παιδί στο πανηγύρι: κοιτάζει θαμπωμένη γύρω της, καθώς τα φώτα λαμπυρίζουν και οι μουσικές ξεχύνονται, μπερδεύοντας το μυαλό και την καρδιά’ ανακαλύπτει τον κόσμο για πρώτη φορά, περνώντας δίπλα από τους ανθρώπους – μερικές φορές, τους αγγίζει ή την αγγίζουν, αλλά κανένας δεν μένει κοντά της για να γυρίσουν μαζί όλα τα παιχνίδια και να φάνε παγωτό στο τέλος’ δοκιμάζει την τύχη της στα παιχνίδια με στόχο – αν τον πετύχει, το γιορτάζει και εάν πάλι όχι, δεν πειράζει, θα ξαναπροσπαθήσει ή θα βρει άλλο στόχο’ ακούει τους μαγαζάτορες να διαλαλούν την πραμάτεια τους – πότε αγοράζει χωρίς δεύτερη σκέψη αυτό που της αρέσει και πότε το ξανασκέφτεται και δυο και τρεις φορές αν αξίζει να το πάρει’ γεύεται ό,τι της φαίνεται νόστιμο – άλλες φορές είναι γλυκό και άλλες της αφήνει μια πικρή γεύση στο στόμα, και τότε ψάχνει να βρει λίγο καθαρό νερό να ξεπλύνει την πίκρα αυτή’ κάποιες φορές ένα θέαμα της τραβάει την προσοχή και τότε δεν βιάζεται, το απολαμβάνει με όλο της το είναι, μέχρι να τελειώσει, μέχρι να πάρει ό,τι έχει να της δώσει, μέχρι να μάθει όσα πρέπει, και μετά συνεχίζει να περιπλανιέται ανάμεσα στον κόσμο, στα παράξενα θεάματα, στις μαγικές μελωδίες και μεθυστικές μυρωδιές…
Όσο λοιπόν περιπλανιέται στο πανηγύρι αυτό, ο σύντροφός της είναι η μοναξιά. Η μοναξιά που ποτέ δεν την έχει εγκαταλείψει, που είναι φίλος και σύντροφός της πιστός, από την αρχή μέχρι το τέλος. Μερικές φορές τη νιώθει σαν κατάρα, άλλες σαν ευλογία’ αλλά είναι εκεί πάντα. Στην αρχή, βέβαια, δεν την ήθελε, δεν της άρεσε καθόλου, προσπαθούσε να την αποφύγει, συνήθως με λάθος τρόπους. Ώσπου μια μέρα, αποφάσισε να πάψει να την πολεμάει. Αποφάσισε να την ακούσει, να την αγκαλιάσει και να την κάνει φίλη της πιστή. Από εκείνη τη στιγμή και μετά, όταν η μοναξιά έγινε ένα με την ψυχή της και μπήκε κάτω από το δέρμα της, έγινε και το χαμόγελο αναπόσπαστο κομμάτι του προσώπου της. Όχι σαν μάσκα, όχι. Το δικό της το χαμόγελο ήταν από τα πιο όμορφα χαμόγελα που υπάρχουν και αυτό συνέβη μόνο και μόνο επειδή ήρθε σε μυστική συμφωνία με τον πραγματικό της εαυτό, τον αγάπησε και τον αποδέχτηκε όπως ακριβώς ήταν, χωρίς αμφιβολίες, χωρίς πισωγυρίσματα. Τότε ήταν που ηρέμησε η ψυχούλα της από το ατέρμονο πάλεμα με τον μεγαλύτερο εχθρό της, τη μοναξιά, και το χαμόγελο στοίχειωσε όχι μόνο το πρόσωπο αλλά και τα μάτια της, τόσο ανεξίτηλα, που ήταν σίγουρη πως ακόμα και ο παλιόφιλος ο θάνατος θα την έβρισκε να τον καλοδέχεται με ένα υπέροχο και λαμπερό χαμόγελο.

Και ας μην υπήρξε ποτέ κάποιος να μοιραστούν ένα παγωτό…

Μπρεχτ Από Δαντέλα

Κοίταξε τον εαυτό της στον μεγάλο καθρέφτη. Χλωμό δέρμα, μαύρα μαλλιά και μελιά μάτια. Σήμερα ήταν μια γλυκιά, ανοιξιάτικη ημέρα. Ο ήλιος έλαμπε στον καταγάλανο ουρανό, σαν για να χαιρετήσει και αυτός με τον τρόπο του τη χαρά της.
Αφοσιώθηκε λίγες στιγμές στο να παρατηρεί τον κόσμο που ξεχυνόταν έξω από τα ανοικτά παράθυρα, ανυπόμονη να ρουφήξει κάθε στάλα της υπέροχης εικόνας όπως κάθε φορά που κοίταζε εκεί έξω. Την συνέφερε ένα κοφτό χτύπημα στην πόρτα. Θα ξεκινούσαν όπου να’ ναι, και εκείνη δεν έπρεπε να αργήσει. Ποτέ της δεν αργούσε. Πάντα της ήταν συνεπής – μέρος της ανατροφής της και αυτό. Συνέπεια και ευγένεια, αυτά ήταν τα κύρια χαρακτηριστικά της. Έτσι είχε μάθει, έτσι ζούσε και έτσι ικανοποιούνταν όλοι. Όλοι όσοι είχαν απαιτήσεις από εκείνη. Έπρεπε πάντα να τηρεί απαρέγκλιτα τους κανόνες καλής συμπεριφοράς που είχαν γαλουχήσει τόσες και τόσες γενιές πριν από εκείνη, και που τώρα εκείνη καλείτο να τις εφαρμόσει και να τις διαιωνίσει.
Κοίταξε μια τελευταία φορά στο παράθυρο, θέλοντας να αποτυπώσει στην ψυχή της την ομορφιά που έβλεπαν τα μάτια της. Έστρεψε το βλέμμα της πάλι στον καθρέφτη. Χλωμό δέρμα, μαύρα μαλλιά και μελιά μάτια… Κατέβασε το λευκό βέλο πάνω από τα μάτια της και μεμιάς όλος ο κόσμος έγινε σαν από δαντέλα. Ο ήλιος, ο ουρανός, εκείνη, όλα ήταν από δαντέλα.
Προχωρούσε αργά, στο ρυθμό της μουσικής, προς το μέρος του. Στο μυαλό της ήρθε άξαφνα ένα παλιό ποίημα που είχε διαβάσει κάποτε: «δεν μου έδωσε χαρά ο τόπος που έρχομαι, δεν μου δίνει χαρά ο τόπος που πάω…». Τα πάντα γύρω της ήταν από δαντέλα.
Η μουσική έπαιζε και εκείνη προχωρούσε, προχωρούσε, της φάνηκε ότι περπατούσε ατελείωτες ώρες, σε ένα πανηγύρι από μουσικές, δαντέλα και ουρανό…
Έφτασε κοντά του, και μόνο τότε σταμάτησε. Εκείνος γύρισε προς το μέρος της και της χαμογέλασε. Το χαμόγελό του δεν είχε τίποτα το όμορφο. Ήταν ένα υπολογισμένο χαμόγελο, υποκείμενο στους κανόνες καλής συμπεριφοράς, και ας ήταν από δαντέλα. Καθώς ο παπάς ξεκίνησε την τελετή, τα μάτια της φτερούγισαν ένα γύρω. Παντού γνωστά πρόσωπα, αλλά όχι αγαπημένα. Για να αγαπήσεις κάποιον, πρέπει πρώτα να τον γνωρίσεις – και εκείνη συνειδητοποίησε ότι δεν ήξερε κανέναν μέσα εκεί. Πόσο μάλλον εκείνον που στεκόταν δίπλα της, ενωμένος μετά από εκεί στη ζωή και στον θάνατο. Της ήταν όλοι άγνωστοι. Ακόμη και εκείνοι που την μεγάλωσαν, της ήταν πάντα ξένοι κα μακρινοί – ω, πόσο το καταλάβαινε αυτό τώρα! Τώρα, που τους έβλεπε μέσα από τη δαντέλα, τώρα μόνο το καταλάβαινε… Γιατί μερικές φορές χρειάζεται μόνο μια αλλαγή του τρόπου με τον οποίο κοιτάζουμε για να δούμε την πραγματικότητα στ’ αλήθεια…
Λίγο πριν η δαντέλα καλύψει τα πάντα, και η μοίρα της ακολουθήσει την πεπατημένη, με μια αργή κίνηση, σαν μέσα σε νερό, την σήκωσε απαλά. Εκείνος την είδε και, αναστατωμένος, της ψιθύριζε πως δεν ήταν ώρα ακόμη. Μα για εκείνη, η ώρα ήταν ακριβώς αυτή που έπρεπε.
Ανασήκωσε τη δαντέλα, και έλυσε το πέπλο, αποκαλύπτοντας ένα χείμαρρο μαύρων μαλλιών, τόσο χτυπητά αντίθετο πάνω στην απόλυτη λευκότητα του νυφικού της φορέματος. Δεν άκουγε τίποτα – ούτε τους ψιθύρους, αλλά ούτε και τις ικεσίες να γυρίσει πίσω, καθώς έτρεχε στον διάδρομο που είχε περπατήσει πριν – με την αντίστροφη φορά, όμως. Έτρεχε να βρεθεί στον καθαρό αέρα, στον καταγάλανο ουρανό, κάτω από τον λαμπερό ήλιο.
Δεν άντεχε να βλέπει τον κόσμο της παραμορφωμένο – ούτε καν από δαντέλα…

Ο δράκος του παραμυθιού

Κάθε παραμυθι,έχει τον δικό του δράκο. Άλλες φορές είναι καλός,άλλες φορές είναι κακός. Κάθε φορά,όμως,είναι αναπόσπαστο μέρος του παραμυθιού.Μερικές φορές,τη θέση του την παίρνει η κακιά μάγισσα-αυτή,σε κάθε περίπτωση,είναι κακιά!
Στο δικό μας παραμύθι,καρδιά μου,ποιός άραγε να είναι ο δράκος; Και η κακιά μάγισσα,πότε θα κάνει την εμφάνισή της;Μήπως ξεκινάει δειλά δειλά να αποκαλύπτεται όταν η κλωστή της ανέμης μας τυλίγει και μας φέρνει ολοένα και πιο κοντά; Μήπως απλά περιμένει τη στιγμή που η κλωστούλα αυτή θα τεντωθεί,για να κάνει την εμφάνισή της και να παίξει πάνω στις εύθραυστες ισορροπίες μας;
Πόσο θα ήθελα να σου έλεγα πως το δικό μας το παραμύθι,δεν έχει δράκο!!Να στο έλεγα και να σε αποκοίμιζα έπειτα στην αγκαλιά μου-σίγουρο,ασφαλή και προστατευμένο από τους δράκους και τις μάγισσες!
Γιατί ναι, η ζωή όπως και ο έρωτας είναι ένα παραμύθι.Έχει πρίγκηπες και πριγκήπισσες,αλλά έχει και δράκους και μάγισσες...
Στο δικό μας παραμύθι,ποιός άραγε να είναι ο θριαμβευτής;

L' amor qui move il sole e le altre stelle...

Κοντά σου δεν είναι πια η ζωή κουρασμένη πεταλούδα πάνω απ'το κύμα...

Στις σκοτεινές θάλασσες των ματιών σου ταξιδεύουν όλα μου τα όνειρα.
Στο γέλιο σου οι άγγελοι τραγουδούν τα πιο όμορφά τους τραγούδια.
Σαν κλείνεις τα βλέφαρά σου,ένα μωρό φεγγάρι ξαγρυπνά γελώντας πλαγιαστά μες στο σκοτάδι.
Στα δυο σου χέρια - λιμάνι απάνεμο και φωτεινό - βρήκε καταφύγιο η χαρά μου.
Στο άκουσμα της φωνής σου,ημερώνει η ψυχή μου...

Είσαι τα ταξίδια που πόθησα και δεν έγιναν.
Είσαι η πιο γλυκιά προσμονή μου.

Μαγεία...Η αγάπη, που κινεί τον ήλιο και τα άλλα αστέρια...

Ένα παραμύθι για τον έρωτα...

Μια μέρα συγκεντρώθηκαν σε κάποιο μέρος της γης όλα τα συναισθήματα και όλες οι αξίες του ανθρώπου.
Η Τρέλα, επειδή λυπήθηκε την Ανία, πρότεινε να παίξουν κρυφτό.
Το Ενδιαφέρον σήκωσε το φρύδι και περίμενε να ακούσει, ενώ η Περιέργεια που δεν μπορούσε να κρατηθεί ρώτησε: «τι είναι το κρυφτό»;
Ο Ενθουσιασμός άρχισε να χορεύει παρέα με την Ευφορία και η Χαρά άρχισε να πηδάει πάνω κάτω για να καταφέρει να πείσει το Δίλημμα και την Απάθεια να παίξουν κι αυτοί.
Αλλά υπήρχαν πολλοί που δεν ήθελαν να παίξουν :
Η Αλήθεια δεν ήθελε να παίξει γιατί ήξερε ότι ούτως ή άλλως κάποια στιγμή θα την αποκάλυπταν, η Υπεροψία έβρισκε το παιχνίδι χαζό και ο Άνανδρος δεν ήθελε να ρισκάρει.
«Ένα, δύο, τρία» άρχισε να μετράει η Τρέλα.
Η πρώτη που κρύφτηκε πίσω απ΄ τον πρώτο βράχο ήταν η Τεμπελιά που βαριόταν.
Η Πίστη πέταξε στους ουρανούς και η Ζήλια κρύφτηκε στην σκιά του Θριάμβου, που με τη δύναμη του κατάφερε να σκαρφαλώσει στο πιο ψηλό δέντρο.
Ο Αλτρουισμός δεν μπόρεσε να κρυφτεί, γιατί κάθε μέρος που έβρισκε το άφηνε για κάποιον άλλο, ενώ η Γενναιοδωρία κάθε κρυψώνα που έβρισκε την παραχωρούσε σε όποιον της την ζητούσε.
Ο Εγωισμός αντίθετα βρήκε καλή κρυψώνα, αγνοώντας όλους τους γύρω του, ενώ ξοπίσω του έτρεξε η Ρουφιανιά.
Το Ψέμα κρύφτηκε στον πάτο του ωκεανού, ενώ το Πάθος και ο Πόθος κρύφτηκαν μέσα σ΄ ένα ηφαίστειο.
Ο Έρωτας δεν είχε βρει ακόμη κάπου να κρυφτεί. Έβρισκε όλες τις κρυψώνες πιασμένες, ώσπου βρήκε ένα θάμνο από τριαντάφυλλα και κρύφτηκε εκεί.
«....1000» μέτρησε η Τρέλα και άρχισε να ψάχνει.
Την πρώτη που βρήκε ήταν η Τεμπελιά, αφού δεν είχε κρυφτεί και πολύ μακριά. Μετά βρήκε την Πίστη που μίλαγε φωναχτά στον ουρανό με το Θεό.
Ένιωσε το σεισμό του Πόθου και του Πάθους στο βάθος του ηφαιστείου και, αφού βρήκε τη Ζήλια, δεν δυσκολεύτηκε να βρει και το Θρίαμβο που θριαμβολογούσε για την κρυψώνα του.
Βέβαια, βρήκε πολύ εύκολα το Δίλημμα που δεν είχε αποφασίσει ακόμα που να κρυφτεί.
Η Γενναιοδωρία αποκαλύφθηκε μόνη της για να βοηθήσει, οπότε ο Αλτρουισμός φιλοτιμήθηκε και βγήκε δίπλα της.
Στο μεταξύ, η Ρουφιανιά, πηγαίνοντας να καρφώσει τον Εγωϊσμό, αποκαλύφθηκε μαζί του.
Σιγά-σιγά τους βρήκε όλους, εκτός απ΄ τον Έρωτα.
Η Τρέλα έψαχνε παντού, πίσω από κάθε δένδρο, κάτω από κάθε πέτρα, σε κάθε κορφή βουνού, μα τίποτα.
Όταν ήταν σχεδόν έτοιμη να τα παρατήσει βρήκε ένα θάμνο από τριαντάφυλλα κι απ΄ το θυμό της άρχισε να τον κλωτσάει νευρικά, ώσπου ακούστηκε ένα βογγητό πόνου.
Ήταν ο 'Ερωτας, που τα αγκάθια της τριανταφυλλιάς τον είχαν τυφλώσει!
Η Τρέλα ταράχτηκε, δεν ήξερε πως να επανορθώσει, έκλαιγε, ζήταγε συγνώμη.
Στο τέλος, μην μπορώντας να ξαναδώσει το φως του στον Έρωτα, ορκίστηκε να γίνει ο οδηγός του.

Κι από τότε, ο Έρωτας είναι τυφλός και η Τρέλα τον συνοδεύει ! "


Ένα πολύ όμορφο παραμυθάκι,που μου το εστειλαν και σκέφτηκα να το μοιραστώ μαζί σας...
Και ίσως αυτό το παραμυθάκι, κρύβει και μια βαθύτατη αλήθεια...

Οι μεγάλοι έρωτες δεν φοράνε νυφικό

Σας έχει τύχει ποτέ να ερωτευθείτε με την πρώτη ματιά? Ακαριάια,κεραυνοβόλα,και ανεπιστρεπτί? Εμενα,λοιπόν,μου έτυχε!!
Ήταν πέρσι το καλοκαίρι,στο καράβι της επιστροφής από Μύκονο (καθότι είμαστε και Νεοέλληνες...).
Επέστρεφα,λοιπόν,από το νησί,μαυρισμένη,ξεκούραστη,έχοντας γεμίσει τις μπαταρίες μου μετά από 3 εβδομάδες παραμονής στον κυκλαδίτικο ήλιο,όταν...τα μάτια μου έπεσαν πάνω του.
Στεκόταν εκεί,και ήταν σαν να με περίμενε. Εμένα. Μόνο εμενα. Σε καμία άλλη δεν θα μπορούσε να δοθεί τόσο απόλυτα,τόσο ολοκληρωτικά,από την πρώτη κιόλας στιγμή,από την πρώτη ματιά.
Και αυτό έγινε γιατί μονον εγώ υπήρξα ικανή να καταλάβω το τι είχε να προσφέρι σε μια γυναίκα.
'Ετσι ξεκίνησε ένας έρωτας μεγάλος,ένας έρωτας που συνεχίζεται μέχρι και σήμερα,ένας έρωτας που έχει μπει πλέον τόσο μέσα στο είναι μου όσο κι εγώ στο δικό του...

Πορευόμαστε μαζί σε αυτόν τον "όμορφο κόσμο,ηθικό,αγγελικά πλασμένο", σε αυτή τη ζωή που κάθε άλλο παρα παραμυθένια είναι. Και είναι μαζί μου,και είμαι μαζί του,ακριβώς για να θυμίζει ο ένας στον άλλο αυτή την τόσο πικρή μα και τόσο μεγάλη αλήθεια:

Οι Μεγάλοι Έρωτες Δεν Φοράνε Νυφικό.


ένα από τα αγαπημένα μου βιβλία - και κατά μία έννοια,η "βοήθειά" μου ακριβώς τη στιγμή που τη χρειαζόμουνα...